Het betonnen kantoor

Het was in een koude november maand. Ik zag het leed van die grote muur bij mij in de vinex met lede ogen aan. Niemand wilde ‘m hebben. Niemand ging er graag naar toe. En niemand zei eens wat aardigs over ‘m. En hij was zo mooi. Zo mooi rood. En als je wat verder keek dan zijn uiterlijk, waren de mogelijkheden onbegrensd. Zonde, zonde, zonde. Ik besloot de kersverse eigenaar te contacten en mijn diensten aan te bieden. Was ik toen nog in de veronderstelling dat zo’n mooi luxe gebouw een dito kantorencomplex heeft. Not. Ik mocht mijn verhaal komen doen in een grote betonnen kamer, zonder daglicht, zonder verwarming en zonder enige sjeu. Het armoedige geheel onthield mij niet van een sprankelend, energiek en goed verhaal. Ik presenteerde mijn ideeën zonder enige hinder van mijn omgeving. Met een ‘u hoort van ons’ verliet ik de koude grijze ruimte. En dat hoorde ik al snel. Met een ‘goed idee, dit is je budget, bewijs maar dat het werkt’ ging ik de week erna vol energie aan de slag. In korte tijd werkte ik mijn concept om traffic te genereren verder uit. En was absoluut overtuigd dat ik hiermee dat treurige imago een flinke boost kon geven.
Mijn opdrachtgever zag het van een afstandje aan en vroeg ‘wat doe je nou als er op dag 1 honderd mensen voor de deur staan?’. Met een ‘alles onder controle’, stelde ik mijn opdrachtgever gerust. Wat ik toen nog niet wist is dat er geen 100 mensen zouden komen. Nee, geen 100. Bij lange na niet eigenlijk. Er kwamen er in totaal een paar duizend. Om precies te zijn 5.500 in 3 dagen. Een Gekkenhuis! En nee, niet ‘alles onder controle’ , zeker niet. Maar gelukkig hebben we met een fantastisch team alles kunnen oplossen en werd het een geweldig eerste evenement. Een zeer enthousiaste opdrachtgever bood mij als waardering plaats in zijn betonnen kantoor waar hij voor de gelegenheid twee tafels en twee kapotte bureaustoelen had ingezet. Dit succes rook naar meer. En dat mocht ik gaan doen. Zo begon het, mijn opdracht in het betonnen kantoor in koop- en belevingscentrum The Wall.
In de eerste maanden van mijn opdracht bleek mijn acquisitie toch iets minder gelukkig. Weer was de grote rode muur het middelpunt van een heleboel naars. Ik sloot mijn ogen en oren en in mijn betonnen kantoor maakte ik de mooiste plannen. Soms met mijn dikke winterjas aan. Want de luxe van een verwarming hadden we niet. Geen daglicht. Wel veel tl, waarvan je ogen na een dag hard werken flink tegen in opstand komen. Gelukkig was ik niet alleen. Tom, Jerry, Mickey ze kwamen regelmatig even kijken en trokken een sprintje onder je bureau door. Arbo technisch geen hoogstandje maar een bijzondere ervaring zeker wel.
En we maakten mooie dingen! De hele marketingmix werd uit de kast getrokken. Alle communicatiemiddelen ingeschakeld. Samenwerkingsverbanden werden gesloten en succesvolle events georganiseerd. Ik mocht de rode gigant 2 keer vertegenwoordigen op tv. Wat een positiviteit! Zo ook van de electrische kachel die we kochten en die, weliswaar zeer lokaal, enige warmte gaf. Er kwam een ware manager voor het rode koop- en belevingscentrum, die voor zijn welbevinden moest gaan zorgen en alle dagen van de week in het betonnen kantoor te vinden was. En uiteindelijk was het tijd voor een vast team, dat alle succesnummers voort kan zetten. Mijn opdracht zat erop. En zodoende schrijf ik deze column nu in mijn eigen kantoor met uitzicht op de binnentuin van het businesspark, met de verwarming aan. En mis mijn vrienden Tom, Jerry en Mickey.
Het allermooiste moment van deze 2 jaar? Het grote artikel met kleurenfoto op de voorpagina van het AD een dag na het eerste event. De vetgedrukte kop schreeuwde ‘Eindelijk druk in The Wall’. Daar deed ik het voor! #trots

Bedankt opdrachtgevers en alle partijen waar ik mee heb samengewerkt.